Ñuak
Enkarterriko tranbian
Bart Ngorongoroko
kraterreko ñuak bezala sartu dira mutil gazteek Enkarterriko tranbian Basurtuko
geltokian. Harartino erdi hutsik joan zen bagoian aurreko erdialdea bete zuten arrapataka
eta zalapartaka, haien ipurdia eroso finkatzeko bertan, “gizon” bezala dagokien
lekua betetzen, tetris antzeko joko bat eginez. Baina desagertu barik,
zoritxarrez.
Behin
baretuta ostrukarena egiten hasi dira, zigarroak pizteko eta erretzeko makurtu baitira,
holan ez genuela nabarituko pentsatuko balute bezala. Ohi denez, marrazten ari
nintzen. Egoera profitatuz begietara begiratu ditudan baina honek inolako
eraginik sortu ez duenez, txistuka hasi natzaie bi atzamar ahoan sartuta,
artalde osoaren arreta nigana bideratuz. Beste bi hatzekin pare bat keinu egin diet
hitzik ahoskatu gabe. Erretzearena eta artaziarena. Arren artean arrakastarik
ez. Ez ulertzearekin batera beste joko bat hasi da beraientzak une honetan.
Sutan,
baina ez naiz altxatu, 24 inguru baitziren guztiok ez badira berdin nahastu jokoan.
Bitartean horietako bat hasi da oka egiten besteen “gozamenerako”, algaraka
ospatu baitute. Txahala zoruan utzi eta gero komunera eraman dute ea holan
barrenak husten zituen. Saltsa horretan “fume, fume bilakatu da haien gerla
oihua. Gero eta tristeagoa egoera. Buruan beisboleko kapelaren azpitik sentitu
duen potereaz, ergelenak hartu du batuta. Bilbotik nire parean etorri den
beltzarekin sartu den arte. Supituan piztu naiz. Ozenki esan diot ahoa ixteko,
ozenki eta nire bizkarrean neukan bagoiren beste erdi horretarako. Zorionez,
une horretan hasi dira neska adinkide batzuk errieta egiten.
Disimulatzeko
edo hasi dira “lo, lo, lo..”, eta beste aldarri futboleroak errepikatuz. Are
ozenago oldartu natzaie berriro, ez estaltzeko haien jarrera lotsagarria
Athleticaren ikur eta koloreekin, ez nahasteko horrekin eta, mesedez, hiru
hitz baino gehiagoko esaldiak erabiltzeko. Bapatean, goia jo du baten
erantzuna: “yo soy español” leloa abestu du. Bolumena ezin jeitsiz eta atzamarrekin
kontatuz erantzun diot: Yo, bat; soy, bi, español, hiru. Aurpegiratu diot
berresten ari zela nire hipotesia, ez direla gai hiru hitz baino gehiago daukan
esaldia egiteko.
Bapatean
komunekoa laguntzen ari omen zena, urrunetik, bota du argudio sakona. “Hau
garraio publikoa da, eta ez dugu egin behar zuk nahi duzuna”. Lau hitzen langa
gaindituta, bederen. Krater horretan neu nintzen sumendia. Publikoaren
aldarrikapena atera zait modu pedagogikoan. Ba, horregatik, hain zuzen ere,
publikoa delako, guztion onurako, zerbitzurako eta ez izorratzeko egiten ari
zaren moduan. Bide batez gogoratu diet egon daitekela asma edo bestelako
gaixotasunik daukan pertsona eta ezin dutela pozoitu barre batzuk sortzeagatik.
Gainera, ez badute publikoa dena zaintzen popatik emango dietela 20 urte barru.
Jai daukagula guztiok haiek ez badute hori ulertzen.
Zorionez
Sodupek irentsi du ñu saldo bat. Dena den erretzeari ekin dio berriro geratu
dena. Orduan bai. Orduan, sutan ere, zutik jarri naiz, in the river to the lost…
eta baten izena erabili dut, kamisetan idatzita zeukan berbera, nagusienetako
bat izateaz aparte bistaz ezagutzen dudalako. Berriro errepikatu diet besteon
osasunaren garrantzia eta haien apetak ez daudela edozeren gainetik. Errepikatu
diet zerbitzu publikoen defentsaren garrantzia. Eta, bide batez, esan diot
beste bati jesarlekuak ez direla bere lorratzak jasotzeko. Ulertu duenez bere
oinak kendu ditut, besoa jartzeko lekuan kokatuz. Errepikatu behar izan diodan
arren azkenean zorua zapaldu du. Tarte batzuetan errepikatu dira nesken
errietak eta argudioak. Argi utzi dute ez dela belaunaldien arteko borroka.
Unea
aprobetxatu dut pasiloaren bukaeran kokatzeko, atetik hurbil, eta bertan geratu
naiz begirale. Orduan bixiguen pareko elkarrizketa hasi da, stand up baten
eszenatokian banengo bezala.
— Nire semea ezagutzen duzu, ezta? — galdetu diot zuzenean — ba holan hasten denean esan zure lagunari
isiltzeko.
—
Nik gauza bera esango nioke — erantzun
dit, Pentsatu nahi dut nire mezua helaraziko ziola.
—
Egun bat da! — keja antzean bota du.
— Eta zazpi, astebete!!
— Eeeeh?
— Zazpi egun astebete bat!! —
— Aaaaah!!!
Lurre oinak jarri behar izan dituena zebait esan bazilatzeari
buruz. Ez diot ondo aditu. Badaezpada argitu diot ez nautela bazilatu, saiatu
badira ere. Bazilatzen nauenaren aurrean nik txapela kentzen dudala bere
meritua aitortuz. Baina haiek oraindik asko ikasi behar dutela nire gainetik
geratzeko.
Bide batez, aurpegiratu diet kejatzen direla ordu txikietan
trenik ez dagoenean parrandatik bueltatzeko. Baina jarrera horiek ez dutela
batere laguntzen hori eskatu behar denean.
— Joer, ematen du tutoritza!!! —
oinetara heldu zaio odola baina buruan tantarik ez.
— Ba bai, irakaslea naiz… 31 urte
daramatzat lanbide honetan, zer egingo diogu!! Atera zaidan lehenengoa.
Une horretarako bazituzten begiak telefonoetan
jarrita, makurtuta. Tranpaldo batean sentitu naizenez une horietan aldarrikatu
dut espektakulu hobea egiten nuela 90ko hamarkadan antzerkian aritzen
nintzenean. Eta ordaintzen zidatela, gainera.
Hasperen bat sentitu dudanez argitu dut nire
helburu bakarra une horretan Zallara lasaitasunez heltzea zela. Geltokitik ia
batera egin dugun ibilbidean mutiko zintzoenaren planta egin dute., ez dakit bidaiaren
eraginez ala probokatzeko, Carmen auzorantz atera direnen jarrera lotsagarria
agerian utzi dute. Baina hori beste kapitulu baterako ematen du.
Autora igo
baino lehen, tarte txiki bat hartu dut Zallan urduritasuna jeitsi arte. Artega
baina onik heldu naiz etxera. Sukaldean whatsappa irakurri dudan arte.
— Aupa Gorka!!! Ausarta!!! Hiru txalo
eta indarra adierazten duen besoa— lagun batek bidalia.
— Eta hori? — nire harridura
azaldu diot.
— Hori komentatu dute Balmasedarako
azken treneko bidaiariek.
— Batez ere, kikilduta nengoen!!
